ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

Ο πρώτος και άμεσος στόχος είναι ο έλεγχος του νου, η δημιουργία κατάστασης εσωτερικής σιωπής και όχι οι εμπειρίες, η διαίσθηση και άλλα φαινόμενα, που κατά βάθος τα επιθυμούμε είτε για να σπάσουμε την μονοτονία της καθημερινότητας, είτε για να κάνουμε την επίδειξή μας στους άλλους. Συνεπώς οι απλές και γνωστές σε όλους τεχνικές πρέπει να γίνουν με το σωστό πνεύμα. Οι τεχνικές είναι μεν συνηθισμένες και πασίγνωστες, η νοοτροπία όμως από την οποία πρέπει να συνοδεύονται χρειάζεται αρκετή συζήτηση με τον εαυτό μας.

Τοποθετούμε μπροστά μας ένα αναμμένο κερί και το κοιτάζουμε επίμονα. Χαλαρώνουμε και συνοδεύουμε την συγκέντρωση της προσοχής μας στο κερί, με την αντίστοιχη στροφή της προσοχής μας στον νου μας, φροντίζοντας να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε. Δεν πιεζόμαστε, ούτε ανοίγουμε "μέτωπο" με τον εαυτό μας, αλλά η αυξημένη επίγνωση της εικόνας του κεριού που παρατηρούμε αντικαθιστά τις σκέψεις μας. Δεν αρκεί μόνο η συγκέντρωση στο κερί, ή σε κάποιο άλλο απλό αντικείμενο, αλλά και η επίγνωση του ίδιου μας του νου. Οι σκέψεις σταματάνε από την αυξημένη επίγνωση, ταυτόχρονα του κεριού και του ίδιου μας του νου. Η προσοχή κατευθύνεται σε διπλό στόχο. Κερί και νους. Το τμήμα της προσοχής που κατευθύνεται στον νου εξασφαλίζει την αυτοσυνείδησή και την εγρήγορσή μας.

Το ανάλογο μπορεί να συμβεί αν χρησιμοποιήσουμε κάποιον ήχο. Ας ακούμε ένα ρολόι, τον ήχο των αυτοκινήτων, οτιδήποτε άλλο δεν είναι ενοχλητικό, ή δεν μας φορτίζει με συναισθηματισμό, όπως η μουσική, ή κάποιες συζητήσεις που μας ενδιαφέρουν σαν θέμα. Ο ήχος καλό είναι να μην έλκει το ενδιαφέρον μας. Η προσοχή μας είναι πάλι διπλή. Στον ήχο και στον νου, δηλαδή στις σκέψεις μας. Όταν συγκεντρωθούμε ο νους αδειάζει και έτσι παρατηρούμε τον ήχο μέσα σε συνειδητή εσωτερική σιωπή.

Χρησιμοποιούμε κατευθυνόμενη σκέψη. Μετράμε από μέσα μας αργά και με κλειστά τα μάτια, από το ένα έως το δέκα και μετά αντίστροφα, από το δέκα έως το ένα, ή τέλος πάντως όπως μας αρέσει. Συγκεντρωνόμαστε στον "ήχο" της σκέψης σαν να είναι ένα αντικείμενο που το παρατηρούμε. Δημιουργείται μια "απόσταση" της αντίληψής μας από την σκέψη μας. Σταματάμε την αρίθμηση και παρατηρούμε το κενό που απομένει. 

Κλείνουμε τα μάτια μας και φανταζόμαστε ένα μήλο, ή κάποιο απλό και γνώριμο αντικείμενο. Κρατάμε για λίγο την εικόνα σταθερή στην οθόνη του νου μας και μετά την αλλάζουμε με κάτι άλλο, για να αποφύγουμε την κόπωση. Το κάνουμε αυτό για λίγα λεπτά. Η άσκηση μπορεί να συνδυαστεί με τον ρυθμό της αναπνοής μας. Επειδή η εικόνα έχει την τάση να χάνεται, στην εισπνοή την "φωτίζουμε" και στην εκπνοή προσπαθούμε απλώς να την συντηρήσουμε.

Την χρήση της συνειδητής αναπνοής την έχουμε ήδη εξετάσει.

Ελπίζω αυτές να είναι κάπως πιο χειροπιαστές οδηγίες. Δεν νομίζω ότι μπορεί να εξηγηθεί περισσότερο μια διαδικασία που μαθαίνεται στην πράξη, με πολύ προσπάθεια και πολλούς πειραματισμούς. Σταδιακά βρίσκει κανείς τους τρόπους μόνος του. Τελικά αυτό που φέρνει αποτέλεσμα δεν είναι τόσο ο τρόπος όσο το ότι η επίγνωσή μας καθώς την ασκούμε "συσσωρεύεται" μέσα μας, και αρχίζουμε να κατανοούμε και να πετυχαίνουμε κάτι που πριν ήταν ακατόρθωτο.

Ο σκοπός είναι η δημιουργία της συνειδητής εσωτερικής σιγής του διαλογισμού. Αυτή θα μας βοηθήσει να έρθουμε σε επικοινωνία με τον εαυτό μας. Τα άλλα όπως τεχνικές, εμπειρίες, διαισθήσεις, οραματισμοί, ίσως μας αποσπάσουν. Προσοχή στις υπόγειες φαντασιώσεις που ενδέχεται να "τρέχουν" παράλληλα με την άσκηση. Από εκεί μπορεί να εισβάλει η μεγαλομανία και η παραφροσύνη. Ένα κερί κοιτάμε, δεν σώζουμε τον κόσμο, ούτε γινόμαστε διαισθητικοί για να εντυπωσιάζουμε τους φίλους μας. Δεν χρειάζεται να νομίζουμε διάφορα για τον εαυτό μας.