Για να μπορέσετε να μεγαλώσετε παιδιά γεμάτα αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, θα πρέπει να αποφύγετε την κριτική και τις συγκρίσεις. Όταν το παιδί σας συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που δεν σας βρίσκει σύμφωνους, μην κριτικάρετε το ίδιο το παιδί και μην το χαρακτηρίζετε. Απλά σχολιάστε τις πράξεις του και βοηθήστε το να κάνει πιο σωστές επιλογές στο μέλλον. Παράλληλα, μην κάνετε συγκρίσεις με άλλα παιδιά και κυρίως μεταξύ αδερφών, δεδομένου ότι μια τέτοια στάση από την πλευρά σας το μόνο που θα καταφέρει είναι να δημιουργήσει ζήλιες και ανταγωνισμούς, που σε καμία περίπτωση δεν θα έχουν το αποτέλεσμα που θα επιθυμούσατε.
Άλλη μια σημαντική παρατήρηση που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι πως, για να ενισχύσετε την πίστη των παιδιών στον εαυτό τους, θα πρέπει να μάθετε να μην τα υπερπροστατεύετε.
Στόχος σας θα πρέπει να είναι όχι η υπερβολική προστασία των παιδιών από δύσκολες καταστάσεις, αλλά ο εφοδιασμός τους, ώστε να είναι κατάλληλα προετοιμασμένα να τις αντιμετωπίσουν μόνα τους. Διαφορετικά τα παιδιά μαθαίνουν να στηρίζονται και να εξαρτώνται αποκλειστικά από εσάς, χάνοντας έτσι την δυνατότητα να καταφέρουν πράγματα μόνα τους και να αισθανθούν ικανά και περήφανα για τον εαυτό τους.
Ακόμα και όταν τα ίδια τα παιδιά, όμως, προσπαθούν να περάσουν μια εικόνα «αδυναμίας» και «ανικανότητας» προκειμένου να σας «θέσουν υπό τις υπηρεσίες» τους, εσείς δεν πρέπει να ξεγελαστείτε από την «υπερευαισθησία» αυτή. Να θυμάστε πως ποτέ δεν πρέπει να προσφέρετε «ειδική μεταχείριση» όταν αυτό δεν είναι απαραίτητο, γιατί έτσι πάλι στερείτε από τα παιδιά σας την ευκαιρία να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να ανακαλύψουν τις πραγματικές τους δυνατότητες.
Όταν πάλι βρίσκεστε μπροστά σε ένα παιδί που έχει βιώσει αρκετές «αποτυχίες» και δείχνει πολύ αποθαρρυμένο θα πρέπει να αποφύγετε να του δείξετε οίκτο. Είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται. Αυτό που έχει ανάγκη είναι η δική σας πίστη σ’ εκείνο και στην ικανότητά του να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα στην επόμενη προσπάθειά του.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να αναφερθούμε στην τάση που έχουμε πολύ συχνά, αφού επαινέσουμε ένα παιδί για μια επιτυχία ή κάποιο επίτευγμά του, να συνεχίζουμε την κουβέντα μας με ένα «αλλά». (π.χ. τι ωραία που έκανες το….. «αλλά» αν …. θα είχε γίνει ακόμα καλύτερο….). Με τέτοιου είδους προτάσεις όμως καταφέρνουμε να «γκρεμίσουμε» ότι με κόπο προσπαθήσαμε να «χτίσουμε». Έτσι λοιπόν θα πρέπει να αποφεύγετε αυτό που κάποιοι λένε:να «δίνετε με το ένα χέρι και παίρνετε με το άλλο».
Πρέπει επίσης να παραδεχθούμε πως πολλές φορές έχουμε υπερβολικές και συνεχείς απαιτήσεις από τα παιδιά μας ή μεγάλες φιλοδοξίες για αυτά, οι οποίες συχνά πηγάζουν από τις δικές μας ανασφάλειες και την δική μας ανάγκη να προβληθούμε και να «τονωθούμε» μέσα από τις επιτυχίες και τις επιδόσεις εκείνων. Αυτό όμως είναι λάθος. Κάτω από τέτοιες συνθήκες βλέπουμε δυστυχώς πολλά παιδιά να παραιτούνται από κάθε προσπάθεια, αν δεν έχουν σίγουρη την πρωτιά και την επιτυχία και να περνούν συχνά από τη μια δραστηριότητα στηn άλλη, χωρίς όμως να τις ολοκληρώνουν. Για να αποφύγετε μια τέτοια κατάσταση θα πρέπει να πάψετε να αναζητάτε την τελειότητα από τα παιδιά, αλλά και από τον ίδιο σας τον εαυτό. Να θυμάστε πως η τελειότητα δεν είναι για κανέναν εφικτή, ούτε και θα έπρεπε να είναι επιθυμητή!
Άλλη μια σημαντική παρατήρηση που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι πως, για να ενισχύσετε την πίστη των παιδιών στον εαυτό τους, θα πρέπει να μάθετε να μην τα υπερπροστατεύετε.
Στόχος σας θα πρέπει να είναι όχι η υπερβολική προστασία των παιδιών από δύσκολες καταστάσεις, αλλά ο εφοδιασμός τους, ώστε να είναι κατάλληλα προετοιμασμένα να τις αντιμετωπίσουν μόνα τους. Διαφορετικά τα παιδιά μαθαίνουν να στηρίζονται και να εξαρτώνται αποκλειστικά από εσάς, χάνοντας έτσι την δυνατότητα να καταφέρουν πράγματα μόνα τους και να αισθανθούν ικανά και περήφανα για τον εαυτό τους.Ακόμα και όταν τα ίδια τα παιδιά, όμως, προσπαθούν να περάσουν μια εικόνα «αδυναμίας» και «ανικανότητας» προκειμένου να σας «θέσουν υπό τις υπηρεσίες» τους, εσείς δεν πρέπει να ξεγελαστείτε από την «υπερευαισθησία» αυτή. Να θυμάστε πως ποτέ δεν πρέπει να προσφέρετε «ειδική μεταχείριση» όταν αυτό δεν είναι απαραίτητο, γιατί έτσι πάλι στερείτε από τα παιδιά σας την ευκαιρία να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να ανακαλύψουν τις πραγματικές τους δυνατότητες.
Όταν πάλι βρίσκεστε μπροστά σε ένα παιδί που έχει βιώσει αρκετές «αποτυχίες» και δείχνει πολύ αποθαρρυμένο θα πρέπει να αποφύγετε να του δείξετε οίκτο. Είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται. Αυτό που έχει ανάγκη είναι η δική σας πίστη σ’ εκείνο και στην ικανότητά του να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα στην επόμενη προσπάθειά του.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να αναφερθούμε στην τάση που έχουμε πολύ συχνά, αφού επαινέσουμε ένα παιδί για μια επιτυχία ή κάποιο επίτευγμά του, να συνεχίζουμε την κουβέντα μας με ένα «αλλά». (π.χ. τι ωραία που έκανες το….. «αλλά» αν …. θα είχε γίνει ακόμα καλύτερο….). Με τέτοιου είδους προτάσεις όμως καταφέρνουμε να «γκρεμίσουμε» ότι με κόπο προσπαθήσαμε να «χτίσουμε». Έτσι λοιπόν θα πρέπει να αποφεύγετε αυτό που κάποιοι λένε:να «δίνετε με το ένα χέρι και παίρνετε με το άλλο».
Πρέπει επίσης να παραδεχθούμε πως πολλές φορές έχουμε υπερβολικές και συνεχείς απαιτήσεις από τα παιδιά μας ή μεγάλες φιλοδοξίες για αυτά, οι οποίες συχνά πηγάζουν από τις δικές μας ανασφάλειες και την δική μας ανάγκη να προβληθούμε και να «τονωθούμε» μέσα από τις επιτυχίες και τις επιδόσεις εκείνων. Αυτό όμως είναι λάθος. Κάτω από τέτοιες συνθήκες βλέπουμε δυστυχώς πολλά παιδιά να παραιτούνται από κάθε προσπάθεια, αν δεν έχουν σίγουρη την πρωτιά και την επιτυχία και να περνούν συχνά από τη μια δραστηριότητα στηn άλλη, χωρίς όμως να τις ολοκληρώνουν. Για να αποφύγετε μια τέτοια κατάσταση θα πρέπει να πάψετε να αναζητάτε την τελειότητα από τα παιδιά, αλλά και από τον ίδιο σας τον εαυτό. Να θυμάστε πως η τελειότητα δεν είναι για κανέναν εφικτή, ούτε και θα έπρεπε να είναι επιθυμητή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου